Buyrun işte, canım gene başka şey yazmak istemediği için bu konuya girdim. Çünkü, bu ülkede köşe yazarları, tanımadığım ve yüzünü dahi görmediğim değerli arkadaşım Mustafa Alp Dağıstanlı'nın da belirttiği gibi, canları ne isterse onu yazıyor.

Benim canım da Ahmet İnsel'in başlattığı, Dağıstanlı'nın (Medyatava'daki yazısıyla) kaynak yaptığı tartışmayı ("köşe yazarları gerekli mi", ya da "ne kadar gerekli" tartışmasını) sürdürmek istiyor.

Bu konuda benim bir tezim yok aslında.

İnsel de, Dağıstanlı da "köşe yazarı bolluğu"ndan şekvacı. İkisi de, köşe yazarından hazzetmiyor. İkisi de, bence "gazeteci" ya da "haberci" kimliğinden ayrı düşünülmesi gereken bu garip insan türünü gereksiz buluyor.

Ben de "habercilik" açısından çok gerekli olduğunu düşünmüyorum.

Bir tad, bir renk...

Bununla birlikte "köşe yazarı düşmanlığını" da anlamıyorum.

Dağıstanlı'ya itirazım, meslekî zaaf ve yetersizlikleri (editoryal sorunları), zımnen, köşe yazarlarına (köşe yazarı bolluğuna) bağlaması.

İlk yazımda, "Mutfak tartışması olmaktan öte bir anlam ifade etmeyen doğruları bize niçin anlatıyor Dağıstanlı? Departmana riayet, köşeyazarı bolluğundan kaynaklanan arazı gidermeye yetecek mi?" diye sormuş, "haberden kaçış"ın sorumluluğunun köşe yazarı bolluğunda değil, gazetecilerin otoriteyle kurdukları ilişkide aranması gerektiğini söylemiştim.

Dağıstanlı Medyatava'da cevap vermiş.

Hemen belirteyim, son derece müeddep ve sağlam bir yazı. Üstelik Ahmet İnsel'e, İnsel'in cedelci görünmek istemeyen ama sinik olduğunu da gizlemeyen tavrına örnek olabilecek düzeyde bir yazı. Tabii ilk yazısında olduğu gibi, editoryal bilgisini ve üstünlüğünü konuşturarak yine bir sürü "mutfak doğruları" sıralamış.

Sadece yazısının başlığını yadırgadım. "Mutfaktaki tuvalet ya da köşe yazarlığı" diyerek bize ne anlatmaya çalışıyor?

Diyor ki Dağıstanlı, "Köşe yazarlığı tartışmasını bir halat çekme yarışmasına çevirmek istemiyorum, ama Ahmet Kekeç'in Yeni Şafak'taki yazısına karşılık birkaç şey demek istiyorum..."

Hem de bir sürü şey diyor. Dediği şeylerin çoğuna katılıyorum. Dediği şeyleri niçin bana cevap olarak tasarladığını bilmesem de katılıyorum.

Editör çok önemlidir. Doğru.
Editör bir gazete için herşey demektir. Doğru.
Bir gazete örgütlenmiş yapıdır. Doğru.
Departmana riayet çok önemlidir. Doğru.

Yazılar iyi bir editörün elinden geçmeyince Türkiye'deki gibi çerçöple, cehalet örnekleriyle, pespayeliklerle, yanlışlarla doluyor gazeteler. Doğru.

Türkiye'de gazetecilik o kadar ölmüştür ve o kadar gereksiz sayılmaktadır ki, ilk kurban editörlük olmuştur. Doğru.

Bütün bu doğruların bir tek "doğru" etmesi için belki de Dağıstanlı'nın daha açık konuşması gerekecek. Şunu mu demek istiyor acaba: Köşe yazarları çok para alıyor, editörler az paraya talim ediyor. Böyle olunca da editörlük cazibesini yitiriyor.

Meseleyi bu şekilde basitleştirdiğim için Dağıstanlı'dan özür dilerim. Elbette bunu demek istemiyor. Editörlük kurumunun önemini ve editoryal çalışmanın bir gazete için ne kadar gerekli olduğunu anlatmaya çalışıyor.

Ben de diyorum ki (evet, meseleyi halat çekme yarışına çevirmeyelim), keşke Dağıstanlı bu son derece önemli ve hayatî tartışmayı günün trendi olan "köşe yazarı düşmanlığı" temelinde yürütmese ve Ahmet İnsel gibi meslekle uzaktan yakından ilişkisi bulunmayan kişilere uymasa... Bu kadar!

Bir de küçük düzeltme:

Medyanın "otorite"yle kurduğu sağlıksız ilişkiden sözederken, "Buna Dağıstanlı da dahil" diye yazmıştım. Burada, hususen, Dağıstanlı'yla ilgili herhangi bir ima yahut gönderme yok. "Meslekten biri olarak o da dahil" demek istemiştim.

Buna ben de dahilim.

Hepimiz eşit oranlarda sorumluyuz.

AHMET KEKEÇ

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan