Hükümet, "irticai kadrolaşma, vs." türünden belden aşağı eleştiriler nedeniyle sabırlı davranıyor ama, bürokrasi ile aradaki kan uyuşmazlığının görmezden gelinebilmesi her geçen saat imkansızlaşıyor. Başbakan Erdoğan'ın "bürokratik oligarşi" tanımlamasıyla yaptığı paklama da bu ertelenemezliğin bir tezahüründen başka bir şey değildir. Başbakan'ın üstüne üstlük bu mekanizmaya karşı savaş açması da sabrın azalmakta olduğunu göstermektedir.

Pragmatik ve icracı kimliği öne çıkan bir liderle; ülkenin merkeze bağımlılığı ve şartlar ne olursa olsun, seçilenler kim olursa olsun bu merkezin üstünlüğünü esas alan bir anlayışın çatışması doğaldır. Erdoğan, mevcut bürokratik yapıyla toplumunu kendisinden ve partisinden beklentilerinin karşılanamayacağının farkındadır. Bürokrasi de paçayı bir kez kaptırdı mı AK Parti rüzgarının dindiği noktada kendi güçlü geleneğinin yerle bir olacağını pekala kestirmektedir.

58 ve 59. Hükümetler dönemi şu ana kadar biraz da bu iki gücün karşılıklı elenseleriyle geçmiştir. Her kritik dönemde olduğu gibi yine askeri bürokrasiden ve Cumhurbaşkanı'ndan destek alan ve onunla ittifak yapan sivil bürokrasi ile iktidar arasında zaman zaman su yüzüne çıkan ama centilmenlik sınırlarını pek aşmayan bir süreç yaşanmaktadır.

Ancak, Başbakan'ın son çıkışından anlaşılan odur ki, sürecin nasıl seyrettiğinden daha önemli olan, nereye varacağıdır.

Siyasal iktidar, kah bürokrasi marifetiyle kah diğer unsurlar aracılığıyla alan genişleten oligarşinin iktidarına son verebilecek midir? Mutlaka vermelidir....

Zira, toplumun 3 Kasım'da sandıkta gerçekleştirdiği siyasi tasfiyenin anlamlı ve kalıcı hale gelebilmesi için başta bürokratik olmak üzere, her çeşitten iktidar alanının da tasfiye edilmesi kaçınılmazdır. Bu görev siyasal iktidarın omuzlarındadır.

Ülkenin atalet ve korkulardan arınması için başlatılan her girişimin önüne set çeken, değişimin gücünü bazen konvansiyonel yöntemlerle bazen de manipülasyonlarla kıran bu anlayışın tasfiye edilmesi yozlaşmış siyasal kadroların tasfiyesinden çok daha önemli ve zaruridir.

Demokratikleşmede, Kıbrıs sorununda, başörtüsü probleminde, özelleştirmede ya da Avrupa Birliği yolunda kendisini halkın yerine koyan ya da sıradan bir icraatı belli belirsiz gerekçelerle engelleyen bu anlayışla yüzleşmenin zamanı gelmiştir. Yüzleşecek olan da öncelikle iktidarın kendisidir... Erdoğan, Pandora'nın Kutusu'nu bir kez daha açarak aslında kendi siyasal kariyerinin de en güç çatışmasını ilan etmiştir.

Kutu bir kez daha açılmıştır çünkü, siyasetin oligarşiden bizar oluşu da, bunun ifadesi de yeni değildir. Siyasal iktidarın dışında örgütlenen ve hükmetme gücünü hükümetlerin üzerinde bir garantiye bağlamış olan bu gücü yakın zamanda "oligarşi" sıfatıyla tanımlayan bir başka politikacı da Eski Genelkurmay Başkanı Doğan Güreş olmuştu. Güreş, milletvekilliği döneminde "ülkeyi bir avuç oligarşik grup yönetiyor" demişti. Yani, askeri bürokrasinin en güçlü pozisyonunda görev alan ve askerin ülke yönetimindeki ağırlığı dikkate alınırsa bu konularda hiç şikayetçi olmaması gereken bir isim, tıpkı benzer durumdaki bugünün Başbakanı gibi patlayıvermişti. Bir anlamda da görev yaptığı sürede bile bu oligarşiye dahil edilmediğini ihsas ettirmişti.

Sözü edilen "oligarşi" işte böylesine önemli bir siyasal unsurdur. Başbakan ya da Genelkurmay Başkanı olmanın, ülkenin kaderi üzerindeki hak edilmiş etki gücünü dahi bloke edebilen kayda değer bir güç tarif edilmektedir.

Bu gücün bilinen en bariz refleksi de, hayat alanını daraltmayı hedef alan demokratik girişimler karşısında acımazsız bir karşı saldırıya geçebilmesidir. Millet iradesinin devletin hücrelerine nüfuzunu sağlayabilmek ve devletleşen "kamu" kavramını sivilleştirme girişimi böyle bir mukavemetle mutlaka karşılaşacaktır.

Mücadele zor olabilir ama Erdoğan, bu yönde atacağı her adımda, ülkenin bütün demokratik unsurlarının desteğini bulacaktır.

MUSTAFA KARAALİOĞLU

Künye

Temsilcilikler

AboneFormu

MesajFormu