Farketmez...

Ülke nüfusunun neredeyse yarısı yoksulluk sınırında yaşıyor.

Artık enflasyondu, işçiydi, memur maaşıydı, ortadirekti, emeklilerdi, dul ve yetimlerdi, esnaftı, köylüydü, işsiz kitlelerdi bunları bir bir sayıp dökmüyorum. Zaten millet "nutuk" dinlemekten bıkmış durumda.

Boş gözlerle bakınıyor etrafına, çaresiz bir dalgınlık içinde.

Farketmiyor onun için, ne vitrinlerin fiyakası, ne kürsülerin şamatası...

Açlığı, yoksulluğu, acıları dahi bir "meta" gibi ekranların malzemesi oluyor.

Siyasete boş gözlerle bakıyor, verdiği oyun nereye gittiği farketmiyor artık, hukuk ona rastlayınca görmezlikten geliyor.

Düzen nedir, kararlar ve kanunlar kime çalışıyor, bankalar ve reklâmlar ne diyor, farketmiyor... Söz de gücünü yitiriyor.

Şu sütunda hangi kelimeleri yan yana getirsem, hangi cümleleri kursam farketmiyor, ha bir hikâye yazmışım, ha bir slogan atmışım, farketmiyor.

Bir umutsuzluk-çaresizlik edebiyatı kastında değilim. Bunun tam karşısında bir aslanlar-kaplanlar söylemi de bana boş gözüküyor. Peki kardeşim, nedir derdin diyeceksiniz.

Şu: gözünü, kulağını kendinden ötede duran ve muhtemel, muğlak bir gelecek için vaadler, teoriler üreten kişi ve kurumlardan çekip, kendine ve en yakınında bulunan kişilere, objelere çevirmek.

Kendi iradesine, potansiyeline, inanç ve gücüne yaslanmak. Bir fidan dikip onu sulamak. Besmeleyi çekip adımı atmak. Bu bir özel girişim teklifi değil. Bir teori, bir ütopya değil. Sade vatandaş için yapılacak işler de o kadar uzun boylu, karmaşık ve anlaşılmaz değil. Varsın fırtınalar essin, boralar kudursun. Sen arkadaşına, akrabana, ailene, mahallene, sokağına, bahçene, köyüne ve tarlana, dükkânına, pazarına, geçip gittiğin yola, çocuklara ve yaşlılara, düşküne ve garibe sayamayacağımız kadar elinin erdiği her unsura nasıl yaklaşıyorsun? Yoksa buna hiç niyetin yok mu? Her işi kurumlara, başkalarına, devlete, senden ırak bir merkeze mi havale ediyorsun, ona bak.

Ne yaptığına bak, nasıl yaptığına bak. Günün ve gecenin muhasebesini yap. Helali, haramı gözet; mazlumun yanında dur, elinden tut.

Modern ve karmaşık bir toplumda yaşıyoruz, düzen ve sistem izin vermez, kişi söylediğin adımları atmak konusunda hür ve güçlü değildir, dünya kadar kumpas, organizasyon, engel bilmem ne var, deme...

Şu gökkubbenin altından geçip giderken, hayır hanesine yazılacak bir işi işlemekten bizi kim men edebilir? Engeller her devirde olmuştur, farketmez. Kazanmak ve kaybetmek, farketmez.

Hesap günü başımız öne eğilmesin yeter ki.

Yeter ki bir iyilik yap, at suya...