Sistem... Sistem...

Defalarca yazdım, yazmaya da devam edeceğim. Türkiye'de sporun sistemi bir türlü kurulamadı. Kurulmuş olsaydı, ülkemiz daha başka pozisyonlarda yer alırdı.

Sorarım size, Sidney Olimpiyatları'nda Türkiye başarılı olmuş mudur?

Buna benim gibi büyük çoğunluk "hayır"ı yapıştırır.

Peki, öyle ise Türkiye bu durumdan nasıl çıkmalı ve sporda çağdaşlığı nasıl yakalamalı?

Buna verilecek tek cevap, sistemin kurulması, olmalı.

Bakın bir İstanbul kadar nüfusu olmayan Yunanistan, 65 milyonluk ülkemizden daha büyük başarıları yakalıyorsa, ülkemizde mevcut sistemin aksaklığını daha fazla konuşmamak gerekiyor.

Sidney Olimpiyatları'nda, 65 milyonluk Türkiye yöneticisiyle birlikte, 59'u sporcu, 99 kişiyle 26'ncı sırada boy gösterdi. 9 milyonluk Yunanistan ise, 154'ü sporcu, 241 kişi ile görüntü verdi. Sonuçta, madalya tablosunda Türkiye 3'ü altın 2'si bronz olmak üzere 26'ncı sırada yer aldı. Yunanistan ise, 4 altın, 6 gümüş ve 3 bronz madalya ile 17'nci sırada bulundu.

Bu tabloyu kimse bana, olumlu olarak, izah edemez. "Sistem" ve "sistemsizliğin" ortaya çıkardığı bu durum, Türkiye'nin sporda nerede olduğunu gösteriyor.

"Neden Yunanistan kadar başarılı olamadık ve sporcularımızı Olimpiyatlara neden bu kadar kısıtlı gönderdik" sorusunu bir kenara itenler, hala Harun Doğan'ın göğsüne takmadığı Ay Yıldız ile mindere çıkmadığının peşinde koşarsa, Atina 2004'de de çok nal toplayacağımızın haberini şimdiden verirler. Sporumuzdaki sistemsizliğin ortaya çıkardığı başarısızlığı bir kenara bırakanlar, kişisel hataları gündemin birinci maddesi gibi gösterirlerse, bunda yanılan yine Türkiye olur.

Burada Harun Doğan'ın hatalarını savunmuyorum. Hatası varsa, bu işin faturasını Ceza Kuruluna gitmekle öder.

Ama, sporumuzdaki sistemsizliğin ortaya çıkardığı "kepazeliğin" faturasını kim ödeyecek?

İşte, bunu bulup, sistemi rayına oturttuğumuz an, bugün gıpta ile baktığımız Yunanistan'ı geride bırakırız.

Aksi halde, havanda su dövmeye devam ederiz.