Aynı kaba kaşık çalmak, aynı sobanın etrafında ısınmak ve hatta televizyon seyretmek için bile yan yana gelinirdi.
Masal gibi yıllardı.
Kaptan Kirk
uzay gemisi “
Atılgan
”la “
Uzay Yolu
”nda fink atar, uzun kulaklı
Mister Spock
'la maceradan maceraya ışınlanırdı.
Karısını öldürmekle suçlanan
Dr. Richard Kimble
kendisini aklamak için kaçar, kaçar, kaçardı.
Dışarda omuz omuza bir hayat vardı.
Dakika 61 dedi mi
Ali Kemal
(Denizci) sağdan ortalar,
Hüseyin
(Tok) golünü yazardı.
Beşiktaş teknik direktörü Şenol Güneş
o yıllarda hem milli kalecimiz hem de
Cumhuriyet Ortaokul
u'nda
Sosyal Bilgiler
hocamızdı. İşini ziyadesiyle ciddiye alır, kara tahtaya astığı dünya haritası üzerindeki tüm ırmakları göstermemizi isterdi.
Nilüfer
o vakit de güzel söylerdi ama biz en çok
Yeliz
'i severdik.
Tanju Okan
dertli bir abiydi; “
Kadınım…
” derdi, başka da bir şey demezdi.
Türkan Şoray
'ın bakışına,
Hülya Koçyiğit
'in koşuşuna,
İzzet Günay
'ın gülüşüne,
Yılmaz Güney
'in yürüyüşüne hastaydık.
Duvarlarda “
Umudumuz Ecevi
t”, “
Tek yol devrim
” gibi yazılar vardı…
Biz de bacak kadar boyumuza bakmadan duvarlarda uzandığımız yükseklerdeki yerlere bir yandan “
Tek yol İslam
” yazar, bir yandan da karşı apartmanın ikinci katındaki kızı keserdik.
Şimdiki gibi,
twitter
ve cep telefonundan kulak kulağı görmez
bir durum yoktu.
İnsanlara dokunabiliyor, kitaplara alabildiğine kaçabiliyorduk.
Orta mektep sıralarında
Necip Fazıl
'dan
Dostoyevski
'ye,
Cemil Meriç
'ten
Orhan Kemal
'e kadar okur;
Soljenitsin
'den
Sultan Galiyev
'e kadar bilirdik.
Mirzabeyoğlu
'nun çıkardığı
Gölge dergisinin
her sayısını hıfzetmiş,
Yeni Devir
gazetesi yazarlarından
Sadık Albayrak
'tan
İsmet Özel
'e,
Atasoy Müftüoğlu
'ndan
Erdem Bayazıt
'a kadar tiryakisi olmuştuk.
Buna rağmen
Erbakan
'ın “
Önce ahlak ve maneviyat
” sözü / diskuru tuhafımıza giderdi.
Hatta, ne vakit
İmam Hatipli
birini görsek, “
maneviyat geliyor
” diye takılırdık.
“Maneviyat
” kelimesini de uyuzluğuna “
maneviii-yaaat
” diye telaffuz ederdik. Ama içten içe de onlara karşı kompleks duyardık.
Rahmetli babam, 14 Nisan 1973 seçimlerinde,
Erbakan
'ın
MSP
'sine oy vermeleri için tüm akrabalarımızı tek tek aradığı gün,
Erbakan
ilgimi çekmeye başlamıştı.
“
Yeniden Büyük Türkiye
” diyordu, “
Lider Ülke Türkiye
” diyordu. Bunlar kulağa hoş geliyordu. Ama “
önce ahlak ve maneviyat
”a sıra gelince, nedense kıkır kıkır gülüyorduk.
Derken, zaman acımasızca aktı ve
Afganistan
'ın
Ruslar
tarafından işgal edildiği günlere geldik.
Trabzon Lisesinde
okurken bir Ramazan bayramı, “
kardeşlerimiz işgal altındayken ne bayramı
” diyerek babamla bayramlaşmamaya kalkışınca, babam gülümseyerek, “
manyak mısın oğlum,
” dedi, “
Afganistan'ı ben mi işgal ettim?!
”
Ah evet, kısa bir dönem çok güzel manyaklardık!
Ne ki,
Yunus Emr
e'den
Niyazi Mısri
'ye kadar “
gelenekli İslam
”la bağımızı hiç kopartmadık. Ne
Fütuhu'l Gayb
'ı bıraktık ne de
Mantıku't-Tayr
'ı.
Onlar da bizi bırakmadı, çok şükür.
Haliyle manyaklığı “
entegristler
” gibi bir ömür sürdürmedik.
Necip Fazıl Üstadımızdan
zaten ölçümüzü temellük etmiştik:
Kim Allah ve Rasulü diyorsa, o bizden, biz de ondandık.
Gel zaman git zaman derken,
Asuman'ların kol gezdiği
çok “
değişik
” bir zamana çattık…
O kadar ki, herkes biribirinin kuyusunu kazıyor şimdi. Ve, hiç utanmadan, Allah'tan hiç korkmadan birbirine iftira atıyor.
Asuman'ların
bildiğimiz bir hikayeleri yok. Görünürde literalizmden kaçarken bir tahakküm teolojisi Vehhabiliğin versiyonlarına tutulanlar da var içlerinde, “
siyasi hırsızlığa
” adanmışlar da!
Ne olursa olsun, ne düşünürse düşünsün, din gününe, hesap gününe iman eden bir insan evladı nasıl yalan söyler, nasıl iftira atar?
Ah be Asuman; dilinden, elinden, belinden emin olunmadıktan sonra senin “
İslamcılığından
” ne çıkar! Hayır yani, ahlakını kaybettikten sonra değil Türkiye, tüm dünya senin olsa ne olur!
Asuman
'ları görünce
Erbakan
'ın sözünün künhüne vardım:
“
Önce ahlak ve maneviyat.
”
#Necmettin Erbakan
#Afganistan
#İslamcılık
#Necip Fazıl Kısakürek
