Nuri Pakdil
ustamızın “
Edebiyat
”ının belkemiği kelimelerindendir “
hüzün
”, umut gibi bağlanma /biat gibi.
Hatta, kelime değil kavaramdır, kavram da değil, yaşam tarzıdır “
hüzün.
”
Ustamız bir defasında, “
Hiç alışamadım gülmeye, hüzün vicdanıma daha uygun
” demiştir.
“
Satranç Dersleri
” şairi merhum
İlhami Çiçek
'te bu halin karşılığı şudur: “
yalnız hüznü vardır kalbi olanın
”
Erdem Abi
de “
Kar Altında Hüzün Denemesi
”nde, “
Dünyanın en uzun hüznü yağıyor / Yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne
” dizesine imza atmıştır.
Edip Cansever
şiiri, baştan sona yalnızlık, otel odaları ve en çok da hüzündür; hem de “
elde var hüzün
” diyen
Attila İlhan
'dan fazla.
“
İlkyaz Şikayetçileri
” şairi ,“
Ne gelir elimizden insan olmaktan başka
” dediğine göre,
Turgut Uyar
'ın, “
Ne kadar hüzün geçmişse dünyadan / Ne kadar acı geçmişse yaşayacağız
” dizesindeki ahvalimiz mukadderat demektir.
Hüzün deyince de “
ağlamak
” akla gelendir
“
Ağlamak, / Hüzünle anlaşmak, / Ve kucaklaşmaktır
” der
Özdemir Asaf
, “
Kişinin en kolay mutsuzluğu / Ağlamaktır, geçiştirir umutsuzluğu…
”
Bilirsiniz ney de ağlar. Firaktan kurtulmak vuslata kavuşmak için.
Hazret-i Pir
efendimiz, “
Dinle neyden kim hikayet etmede / Ayrılıklardan şikayet etmede
” dememiş midir?
Gelgelelim…
“
Dinle Neyden
” filminin senaristi merhume
Ayşe Şasa
'nın lügatinde “hüzne” hiç mi hiç yer yoktur.
Tam aksine onun başat kelimesi “
neşeden
” ibaretti.
En kasvetli günlerimizde bile moral bozukluğuna izin vermez, “
Boş ver Salihciğim; biz neşemize bakalım…
” derdi.
Anlamazdım. Hüznü ontolojik duruşun mütemmim cüzü zannederdim…
Bir gün muhabbet ederken, fakir,
Kurosova
'nın “
Yume
” (Düşler) filmindeki “Su Değirmenleri Köyü” (bir başka rüya) epizoduna getirmiştim.
Cenaze töreninin adeta bir bayram gibi kutlandığı sahneydi.
Ayşe Hanım
lafın burasında, merhum
Sefer Efendi
'nin, ölümü nefis bir hal olarak nasıl terennüm ettiğini öyle anlatmıştı ki, o an ölümü parayla satsalar inanın satın alırdım.
Daha sonra
Tarkovsky
'nin
Kurban
filminden o söz gelip buldu beni: “
Ölüm diye bir şey yok, sadece ölüm korkusu vardır…
”
Korku bitti mi de geriye “neşe” kalır.
Ama nasıl bir neşe?
“
Vur patlasın çal oynasın
” bir neşe değil elbette.
Nasıl demişti
Camus
: “
Vur patlasın, çal oynasın yaşamak, sanıldığı gibi, delice bir azgınlık değildir. Upuzun bir uykudur o.
”
Son günlerde maalesef yüzler öfkeden, nefretten, kinden, hasetten çatırdıyor.
Ve, sosyoloji her geçen gün taammüden zehirleniyor.
Kimsenin, özellikle de ikiyüzlü adamların canınızı sıkmasına izin vermeyin kardeşlerim.
Yüzünüzden de gülümsemeyi eksik etmeyin.
Hülasa, neşemizi kaybetmeyelim. Neşemizi, yani, muhabbetimizi.
#Nuri Pakdil
#İlhami Çiçek
#Edip Cansever
