İçimizden geçenler

İçinizden neler geçip gidiyor? Hadi itiraf edin, kendi sırrınızı kendinize açıklayın.

Bazen öyle şeyler duyar, öyle şeyler düşünüp-kurarsınız ki; bunlar insana şaşkınlık, utanç, hicap, korku, dehşet verir.

Yine de ne mutlu size!

İçinizdeki dokuz başlı ejderha, yani o bitmez-tükenmez ihtirası ile sağa-sola saldıran nefis size bunları fısıldamakta ve siz bunun farkında olmaktasınız.

Kendinizle hesaplaşabiliyorsunuz.

Ne mutlu size.

Siz doğruyla eğriyi, haklıyla haksızı, güzelle çirkini ayırd edebiliyorsunuz.

“Kime karşı, ey Allah’ın Resulü?” diye sordular. Hz. Peygamber: “Allah’a, Resulüne, Kitabına, Müslümanların liderlerine ve tüm Müslümanlara” diye açıkladı.

Enes (r.a.)’dan rivayet ediliyor.

“Dedik ki;

Ey Allah’ın Resulü; biz yapmadıkça iyliği emretmeyelim mi?

Uzaklaşmadıkça kötülükten nehyetmeyelim mi?”

Şöyle buyurdu:

Lâ ilâhe illallah kelimesini söyleyeni devamlı savunun”

İbn Ömer (r.a.)’dan şu hadis bize ulaşmıştır:

“Haccac’ın hutbesini dinlerken hoşlanmadığım bir sözünü işittim. Hemen ona itiraz edip değiştirmesini istedim. Ancak Allah Resulü’nün şu sözünü hatırlayınca vazgeçtim.

– Bir müminin kendisini alçaltması yakışık almaz.

Dedim ki; Ey Allah’ın Resulü, kendi nefsini alçaltmak nasıl olur?

Şöyle buyurdu:

– Altından kalkamayacağı belaya kendini maruz bırakmakla.”

Evet, arzu arslanları içimizde cirit atıyor. Pek belli etmiyoruz ama nefsimizi okşayan her mevki ve makama, her menfaata, her zevke ve hazza, her üstünlük unsuruna ağzımız sulanarak bakıyoruz. Çoğu kez “İstemiyorum ama yan cebime koyabilirsiniz” diyoruz.

Dünya nimetlerine karşı gûya bîganeyiz, gûya alçak gönüllüyüz, gûya “ben istemem ona verin, o daha ehildir, ona daha çok yakışır” diyoruz ama, kıskançlıktan da çatlıyoruz.

Sadelik ve basitliğin en yüce makam olduğunu dilimizdeki şu sade sözler ne güzel anlatıyor:

Ne yazık ki bu sözler “eski dünya”da kaldı.

Bizi korkutan kalbin sesini ve aklın aydınlığını kaybetmektedir.

Ne diyelim: “Allah kurtarsın”...