“Ey insanlar! Sizi bir tek nefisten yaratan ve ondan da eşini yaratan, ikisinden birçok erkek ve kadın üretip yayan Rabbinize itaatsizlikten sakının. Adını anarak birbirinizden dilek ve istekte bulunduğunuz Allah'a saygısızlıktan ve akrabalık haklarına riayetsizlikten de sakının. Şüphesiz Allah sizin üzerinizde gözetleyicidir”
(Nisa:1).
“Yetimlere mallarını verin, temizi pis olanla değişmeyin, onların mallarını kendi mallarınıza katarak yemeyin; zira bu büyük bir günahtır”
(Nisa: 2).
“Evlilik çağına gelinceye kadar yetimleri deneyin; eğer onlarda akılca bir olgunlaşma görürseniz hemen mallarını kendilerine verin, büyüyecekler de mallarını alacaklar diye o malları israf ile ve tez elden yiyip tüketmeyin. Zengin olan (veli) yetim malına tenezzül etmesin, yoksul olan da kararınca yesin. Mallarını kendilerine verdiğiniz zaman yanlarında şahit bulundurun; hesap sorucu olarak da Allah yeter”
(Nisa: 6).
İnsanoğlunun dünya hayatında mutluluğu bulabilmesinin ve yaratılış amacını gerçekleştirmesinin maddî şartları arasında ikisinin önceliği vardır:
a)
Aile ve cemiyet içinde sağlıklı, dengeli ve düzenli insanî ilişkiler,
b)
Âdil ve mâkul bir insan-servet ilişkisi. Nisâ suresinin 1. âyetinde önemle tavsiye edilen aile ve akrabalık bağlarına riayetin tabii sonuçları olarak, 2. âyetten 6. âyetin sonuna kadar geniş ailede yetimlerin haklarından söz edilmiş, velisiyle yetim arasındaki şahsî ve malî tasarruf ilişkisi kaidelere bağlanmıştır. Aradaki iki âyette evlilik ve mehir konularına temas edilmiştir. 7. âyetten itibaren de servet dağılımının en önemli unsurlarından biri olan miras hükümlerine yer verilmiştir.
İnsanoğlu bugüne kadar savaşa, tabii felâketlere ve ölüme çare bulamamıştır. Bir gün savaşa çare bulsa ve devamlı bir barış ortamı sağlasa bile dünya hayatını, diğer ikisiyle beraber yaşayacağı anlaşılmaktadır. Savaşlar, tabii felâketler ve ölümler arkada babalarını ve analarını kaybetmiş çocuklar bırakmaktadır. Babasını kaybeden her çocuk (yetim) şahsı ve malları için bir koruyucuya, eğitici ve temsilciye muhtaç olur, işte bu koruyucu ve temsilciye veli denir. Velinin vazifesi yetimi görüp gözetmek, onun şahsî ve malî menfaatini kollamaktır: Bunu yapmayan, üstelik yetim malını yemeye, gasp etmeye, onu kendine ait kötü malla değiştirmeye kalkışan veli, görev ve yetkisini kötüye kullanmış, emanete hıyanet etmiş olmaktadır. “Temizi ve iyiyi, pis ve kötü olanla değiştirme”nin bir başka şekli de helâli bırakıp haram olanı, hakkı olmayan şeyi almak ve yemektir, haramdan yararlanmaktır.
Yetimi himayesi altına alan, koruyup yetiştiren kimselere Resûlullah'ın, cennette kendileriyle beraber olacağı müjdesi vardır.
Efendimiz şöyle buyuruyor:
“Kim bir yetimin başını sırf Allah rızası için okşarsa elinin temas ettiği her saç teli için o kişiye sevap vardır. Ve her kim yanına aldığı bir yetim kız veya erkek çocuğa iyi davranırsa o kişi ve ben cennette, şehadet ve orta parmak gibi yan yana oluruz.”
Kur'an-ı Kerim'de en fazla tekrar ve teşvik edilen konulardan ikisi yoksullara yardım ve yetimleri himaye etmektir.
Hadiste müjdelenen o emsalsiz saadete nail olabilmek için Peygamberini seven her müminin hayatında “bir yetimi himaye, bir yetimin gönlünü hoş etme, bir yetimin elinden tutma” ibadeti bulunmalıdır.
Bir başka yazıda evlat edinme yerine yoksul bir aile çocuğunu veya yetimi evine alarak çocuğu gibi bakıp yetiştirmenin önemi ve manevi kazancından söz edeceğim.
#İnsanoğlu
#Evlilik
#Yetim
