Geçtiğimiz hafta,Mersin’deydim.“Güzel günlerin üçten azını saymaya değmez” derler, bu nedenle çabuk bitti Mersin günlerim nitekim.Fakat oradakigüzel dostlarla sohbetlerimizin tadı bâkîdir, tıpkıKaracaoğlan Pınarı’ndan gürül gürül akan suyun ve onun ürettiğiçağrışımların bâkî olduğu gibi.Karacaoğlan’ın kimliği hakkında bilgi vermeme ne gerek var.Yunus Emre’ninimana getirdiği Türkçe’yi, aynı iman planındagündelik –dünyevi- kullanıma açarak,Acem illerinden Tuna boylarına taşıyan ozanlardan biridiro;
Geçtiğimiz hafta,
Mersin
’deydim.
“Güzel günlerin üçten azını saymaya değmez” derler, bu nedenle çabuk bitti Mersin günlerim nitekim.
Fakat oradaki
güzel dostlarla sohbetlerimizin tadı bâkîdir
, tıpkı
Karacaoğlan Pınarı
’ndan gürül gürül akan suyun ve onun ürettiği
çağrışımların bâkî olduğu gibi
.
Karacaoğlan
’ın kimliği hakkında bilgi vermeme ne gerek var.
Yunus Emre
’nin
imana getirdiği Türkçe
’yi, aynı iman planında
gündelik –dünyevi- kullanıma açarak
,
Acem illerinden Tuna boylarına taşıyan ozanlardan biridir
o; kısaca, onlarca Yunus Emre’nin, yüzlerce Karacaoğlan torunundan biri!
Emirler
, Mersin’in yirmi kilometre kuzeyinde,
Toroslara
yaslanmış bir köy. Hani, oradan yuvarlanan taş, soluğu denizde alır desek yeridir. Mevlamızın çamlarla, menengiç kahvesinin ağacıdan, ahlat ağacına kadar çeşitli meyve ağaçlarıyla bezediği bir dünya cenneti. Cennet olur da Karacaoğlan(lardan biri) yolunu oraya düşürmez, güzeli görmez, sazının tellerine dokunmaz mı?
Sarı edik giymiş, koncu kısarak,
Gidiyor da birim birim basarak,
Anası hörü de, kızı besilek,
Emirler’den bir kız indi pınara.
Sarı edik giymiş, koncu dizinde,
Arzumanım kaldı ela gözünde,
Böyle güzel m’olur köylü kızında?
Emirler'den bir kız indi pınara.
Meles gömlek giymiş, vücudu nazik,
Kollarını sıkmış altın bilezik,
Aşnası kötüdür, ceyrana yazık,
Emirler’den bir kız indi pınara.
Karac’oğlan der ki: N’olup, n’olmalı?
Keten gömlek giymiş, kolu salmalı,
Anasın öldürüp kızın almalı,
Emirler’den bir kız indi pınara.
Karacaoğlan’ı pınarda görenler ve dinleyenler de, oraya onun adını vermeler mi hiç.
Emirler, aynı zamanda benim yirmi yıllık dostum
Hasan Sarı
’nın köyüdür; aşinalığımız bundandır ve orayı ziyaretimiz de çifte sevgimizdendir.
Koca çınarın altındaki köy kahvesinde içtiğimiz tavşan kanı çayların tadını buruklaştıran emek ile ürün fiyatları arasındaki büyük dengesizlik verileri... İstanbul’da kilosuna dört lira ödediğimiz üzümü, yerinde elli kuruşa satabilmek için bağrı paralanan insanımın, halini anlatırken yine de sarılmayı ihmal etmediği o
mütevekkil dil
...
Kahvenin orta yerindeki merdivenlerden, yine bir çınarla işaretlenmiş Karacaoğlan Pınarı’na inerken,
dünyanın deveranında aslında dünden bugüne pek bir şeyin değişmediğini
,
mâziden ibretin, halden tanıklığın, âtiden umudun hüküm sürdüğünü
Karacaoğlan’ın şu dörtlüğüyle pekiştirmek:
Karac’oğlan der ki bakın olana
Ömrümün yarısı gitti talana
Sual eylen bizden önce gelene
Kim var imiş biz burada yoğ iken
Karacaoğlan budur işte!
Geçmişe kök salarak geleceğe revan olan
; onca problemin ortasından yine de hayatı kucaklayan:
Ala pınar kurna kurna,
Gökyüzünde telli turna,
Zülüflerin burma burma,
Çiçek topla benim için.
Niyâzi-i Mısrî
ce, “
Dermân arardım derdime / derdim bana dermân imiş
” dedirtecek kadar,
el-Musavvir
’in bezediği tabiatın güzelliklerine mest olan Karacoğlan’ı, Türk(ü)lerin dünyasında kaygısızca dolaştıran da o kucaklamadan beslenen ve dolayısıyla yas ile sevinci birbirlerine
yıkıştırarak
dengeleyen mutmain gönlü olsa gerek:
Çukurova bayramlığın giyerken,
Çıplaklığın üzerinden soyarken,
Şubat ayı kış yelini kovarken,
Cennet dense sana yakışır dağlar.
Karac’oğlan, size bakar sevinir,
Sevinirken kalbi yanar, göyünür.
Kımıldanır hep dertlerim, devinir,
Yas ile sevincim yıkışır dağlar.
Emirler’deki Karacaoğlan Pınarı’nda, istinat duvarının taşları arasından uç veren sürgünler,
taşa işleyen ruh
ile
tecellînin tekrarsızlığını beyan
eden ilahi yazıtlar hükmündedir.
Bunların varlığa dönük olan yüzünün, tasavvuftaki ayna metaforundan hisse kapacak şekilde, yeni bir lafza ve manaya kavuşabilmesi için de yine bir Karacaoğlan deyişi gerekir:
Karac’oğlan yine coştu, bulandı,
İnip aşkın deryasını dolandı.
Güzel gitti diye pınar ağladı,
Acıdı yüreğim, yandı pınara.
Karacaoğlan Pınarı’nı, aynı zamanda çınarın (kulaklara ninni gibi yansıyan) hışırtısını da yüklenip,
kuşlara dil öğreten bir muallim
gibi görerek, farklı açılardan iyi fotoğraflamanın telaşıyla gereğince dinleyebildiğimizi söyleyemem.
Bu nedenle sevgili dostlarım
Mustafa Erim
,
Fatih Kısa
,
Necmettin Toyoğlu
,
Ali Uysal
,
Abdullah Çelik
ve
Ertuğrul Yıldız
’dan, bizden eksiltileni bize de vekaleten tamamlamalarını istirham ediyorum.
Şehir Mersin, belde Emirler, mekan Karacaoğlan Pınarı olur da, âkil ve hayatı müdrîk olan ona duyarsız kalabilir mi hiç.
Uzak durabilir mi nezih Türkçe’nin zevkinden, asırlık çınarın anne kucağı gibi gölgesinden ve varlığa dil olan pınarın sesinden...
Karacaoğlan’ın kelimeleriyle geçmişten bugüne, bugünden geleceğe ağan hayata dair ibretten, tanıklıktan ve umuttan..
#Mersin
#Akdeniz
