Bizim kuşakla, gençler arasındaki fark

Kuşak çatışması oluşması için, taraflar arasında ne kadar yaş farkı olması gerekir sizce? Baba-oğul üzerinden bakarsak, 20-25 yaş farkından bahsedebiliriz. Bizim zamanımızda böyleydi. Peki şimdi?

Ancak kuşak farkının eskiden olduğu gibi, 20-25 yaş farkıyla oluşmadığı kesin. Farkın kısa zaman dilimlerine inmesinin en önemli nedeni, teknoloji ve buna bağlı olarak gelişen iletişim şeklidir. Her şeyi hızlandıran, her şeyi yakınlaştıran ve her şeyi ulaşılabilir yapan dijital devrim, ilk olarak çocuklarını değil, 45 yaş üstü olgunları yedi. Sanırım benim kuşağım ile çocuklarımızın kuşağı arasında kapanmaz ve geçilmez bir uçurum oluştu.

Kişisel olarak bu uçurumun oluşmaması için bir çaba içindeyim uzun zamandır. Teknolojiyi çok yakından takip ettiğim gibi, sürekli gençlerle buluşup konuşuyorum. Bir de gençlerin kullandığı programları zaman zaman kullanıyorum. Geçenlerde Snapchat’te, beni küpeli, Piercingli gösteren efektli bir fotoyu kızıma gönderdim, şaşırıp kaldı. Fotonun tuhaflığına değil, benim Snapchat kullanıyor olmama.

O programları kullansak da, öğrensek de, onların güldüğü şeylerin bize komik gelmemesini değiştiremiyoruz. Bakış açımız, olayı anlama biçimimiz çok başka.

24 yaşındaki yeğenimle yaşadığım çok ilginç olay, gençlerle aramızdaki şaşırtıcı bir farkı daha gösterdi bana.

Aslında benim 24 yaşımdaki halimle, yeğenimin şu andaki hali fiziksel olarak aynı. Yorulmasına neden olan şey fiziksel sorun değil yani.

Yeğenim her gün Twitter, Facebook, İnstagram, Snapchat, Youtube programlarını kullanıyor. Ayrıca günlük gazeteler, haber sitelerini de takip ediyor. Onun zihni tüm bu okuduklarıyla meşgul olunca, bunun neden olduğu bir zihin yorgunluğu ve ilgi dağınıklığı meydana geliyor. Çocuklarla oynamadaki yorgunluğun sebebi bu aslında.

Bir çoğumuz gençlerin tembel olduğunu, sürekli yattığını, uzandığını söyleyip eleştiriyor. Aslında tembel değil, yorgunlar. Aslında ilgisiz, dağınık değil, zihinleri sürekli sosyal medyada, internette takılı kaldığı için iletişimde zorluk yaşıyorlar.

Yeğenim enerji olarak, fiziksel olarak normal, ancak zihinsel olarak yorgun. Bu da onun odaklanmasında, uzun süreli performans isteyen faaliyetler yapmasında sorunlara neden oluyor. Bunu görüp, gençleri tembel ve beceriksiz diye suçlamak yanlış olur. Ama bunun bir sorun olduğunu bilmeli ve çözmek için bir yolunu bulmalıyız.

Kuşaklar arasındaki uçurumu kapatmanın en önemli yolu, onları iyi tanımaktan geçer. Benim gibi ara sıra Snapcaht’e takılıp, komik foto gönderip, ne yaptıklarına bakmakla olmuyor sadece. ‘Ponçik’ deyince, bunun küfür olmadığını, iltifat olduğunu da anlamak lazım!