Kuzey’in Oğlu, adı Eren Bülbül!

Adı Eren Bülbül.

Hırsızların kahpe kurşunları ile erdi gitti cennet bahçesine, ardında bülbülün en acı demini bırakarak...

Hırsızlar. Vatanımızı çalmaya kalkanlar, fakir Eren’in yokluk hanesinden kışlık erzakını çalmaya kadar götürdüler arsızlıklarını.

Adı Eren Bülbül.

Ondan geriye birkaç fotoğraf bir kaç “paylaşım cümlesi” kaldı.

Kendisine bir kaç beden büyük gelen beyaz gömleğinin, siyah büyük adam yeleğinin, siyah kumaş pantolonun içindeki fidan bedeni ile o fotoğraf.

Hafızamız o fotoğrafı; 1315’lilerin, “hey on beşli on beşli “ diye üzerine türkü yakılmışların yanına yerleştirdi.

15’liler de öğrenci idi. Okuyacaklardı. Hayata karışacaklardı. Padişahın emri ile cepheye sürüldüler, onlardan geriye bir türkü, dolmayan okul sıraları kaldı.

Onlar kime karşı cepheye sürüldüklerini biliyordu. Er ya da geç geldikleri gibi gideceklerinin karşısına on beşliler gül fidanı narin bedenlerini siper etti.

Eren Bülbül hain cephesinin kurşununa hedef oldu.

Türküsü türkümüze, aşı aşımıza kardeş, adı adımıza yoldaş, derdi derdimize örtü olanlar adına hainlik edenler; Yasin Börü’yü, öğrencilerine ışık götüren, öğretmen olduğu için sevinen Aybüke Öğretmeni, Necmettin Öğretmeni öldürenler, bu defa Eren’i kendi evinde öldürdü.

Eren’in ölümü, PKK’nın Maçka’nın köyüne kadar sızması PKK’nın saz arkadaşlarına ne söylüyor!

Az kaldı diye umutlanıyorlardır büyük ihtimal. Kuzeyi bu işin içine dahil edersek -ağzımızdan yel alsın söz vücut bulmasın- beklediğimiz iç savaş çıkar diye hesabı hesaba ekliyorlardır.

PKK, Suriye üzerinden kendilerine devlet silahı bahşeden Almanya ve ABD ile kendisini dev aynasında görüyor. Yokluktan değil o eve girmesi, en fakir ailenin evini talan etmeye kalkması hiç de tesadüf değil. Son bir aydır her şey her türlü haber, halkı galeyana getirmek için.

Adı Eren Bülbül!

“Gök ekinler” hep aynıdır. Dünyayı kendilerine borçlandırıp uçarlar.

Bizim hafızamız onu ta 1315 doğumluların fotoğrafı ile eşleştirip bütünleştirirken; o kendisi için söylenecek taziye cümlesini bile bırakıp gitmişti sosyal medya hesabına: “Hiç kimse iyi ki varsın Eren demiyor.”

Adı Eren Bülbül!

O, suyun toprağı ıslatması gibi kendisinden beklenen beklenmeyen bütün yardımlara koşmuş bir delikanlı; yardıma koşarken öyle tabii, öyle olağan.

İyi ki varsın Eren demesini beklediği belki yaşıtı bir kızdı. 15 yaşın sevdası ile yazmıştı o cümleyi sosyal medya hesabına.

Belki yaşıtı delikanlılar için sıkça söylenen o cümlenin kendisine hiç söylenmemiş olmasının şaşkınlığıydı: “Hiç kimse iyi ki varsın Eren demiyor”

Belki yeğenlerinin her biri için aldığı sorumluluk, yorgun anasının sağ kolu, yaşlı babaannesinin sağ gözü olarak hayatta tuttuğu yerin ehemmiyetini bilerek, benim bilip gördüğümü siz niye bilip görmüyorsunuz diye sitem etmek için yazmıştı: “Kimse iyi ki varsın Eren demiyor.”

Bir işten bir işe koşmuştu. Bir yokluktan bir yokluğa. Bir sorumluluktan bir sorumluluğa.

Yaz boyunca çalışıp, okul harçlığını çıkaran bir çocuk Eren Bülbül. Çalışmak demek erken sorumluluk almak demek. Nimete göz kulak olmak demek.

Adı Eren Bülbül!

Mesuliyetin ağır yükü altında hiç kimseye hiçbir iş bırakmadan yaşamış olan Kuzey’in kahraman oğlu!

Ah çocuk! Güzel çocuk, güllerin içinde güllerden güzel, deniz gözlü çocuk!

Yaşın küçük, sorumluluğun büyük, koca adam hallerinle içimizi yakıp giden çocuk.

Sen vardın. Senin gibi binlercesi var. Ama biz sen yaşarken iyi ki varsın Eren diyemedik. Senden sonra okulun yetim, arkadaşların yetim, kıymetini bilmeyen hocaların dahi yetim.

Sen bize şehit bedeninle bir cümle bıraktın vasiyet niyetine. Şimdi biz burada hainlere karşı mücadelenin hem başlangıcının hem sonunun yol azığı olarak; birbirimize selam niyetine, varlığımıza şükür niyetine “iyi ki varsın“ diyeceğiz.

Klişe bir dizi film repliği senin kanınla sulandığı için şimdi her birimize candan emanet, kandan emanet: İyi ki varsın Eren Bülbül.